Ik werk toch zo langzamerhand 8 jaar in de tuinbusiness, dan zou ik toch moeten weten hoe bepaalde dingen werken. Nou, nee hoor ik kan nog steeds sprakeloos worden. Tuinen inrichten vind ik een geweldig vak. Zodra ik een nieuwe tuin binnenstap, gaat het kriebelen…. Zodra ik weer een tuin af heb en een dankbare klant erbij, voel ik me goed.
Zo af en toe ga ik dan nog eens kijken en dan ben ik altijd erg blij dat het eindresultaat geworden is zoals ik het bedacht had.
Ik verzin oplossingen voor tuinen met grote bomen, tuinen op het noorden en kinderspeelplaatsen. Het komt altijd wel goed.
Maar tegenwoordig is er hier in Hilversum een nieuwe kracht aan het werk. Een heel irritante vervelende bijzaak. Die ik niet ongemerkt voorbij kan laten gaan, omdat anders mijn klant met de gebakken peren zit.
Ik heb het over de gemeente. Bouwvergunningen, erfafscheidingen, monumentenzorg en bestemmingsplannen.
Pffffft. Er zijn wel honderd regeltjes en voor die regeltjes zijn er ook allemaal stuk voor stuk uitzonderingen. Alles staat beschreven in heerlijke ambtelijke taal, hier en daar wat juridisch jargon ertussen.
Nou ik weet niet hoe het met u zit maar ik heb het liever over plantjes, potjes en hekjes dan over dit soort flauwekul. Na twee zinnen lig ik er al uit, ik snap het gewoon niet. Waarom moet het zo ingewikkeld?
Laatst stapte ik voor een opdracht een monumentaal pand binnen. Prachtig in chaletstijl ontworpen tuinierswoning aan de rand van een voormalig landgoed uit het begin van de 19de eeuw. Om van te watertanden. Maar aan de aller-drukste weg van Hilversum. Waar ieder uur een colonne vrachtwagens voorbij dendert.
Twee jonge mensen, vrouw in blijde verwachting en de verf nog nat op de binnenmuren.
Ze hadden graag dat het lawaai van het vrachtverkeer enigszins getemperd kon worden. Eenmaal de opdracht aangenomen stapte ik de wereld van deze regeltjes binnen. In het begin nog vriendelijk nieuwsgierig vragend: “Goh hoe zit dat allemaal?”. Nee, dat zou iets te snel opgelost zijn. “Kijkt u maar even op de site van de gemeente, mevrouw” klonk het vrij benepen. Na uren turen op het scherm, doorklikken, bellen en af en toe een afspraak, weet ik alles over de voortuinregels, zijtuinregels en de achtertuinregels, namelijk. Dat het een onmogelijke zaak is om ook maar enigszins de logica te snappen van deze regels. Iedereen spreekt elkaar volledig tegen, met andere woorden: Vraagt u voor alles maar een vergunning aan van een paar honderd euro per stuk, dan kunnen er een paar grijze ambtelijke duiven van de gemeente, zich erover buigen". Nu snap ik ook waarom al die ambtenaren zo langzaam praten. Ze snappen er zelf ook niks van. Nou daar ben je blij mee
Ik begrijp mijn klanten enigszins als ze voorstellen om een rij forse, minimaal 20 meter hoog wordende coniferen te planten in de voortuin. En om dan vervolgens aan de achterkant alles te bouwen wat ze zelf willen.
Niemand die dat ziet……Dat is lekker makkelijk.
Rig Dekkers
