Stel je voor: je gebruikt geen dier- of kunstmest, maar je eigen urine om je tuin te bemesten. Gaat dat eigenlijk? Je hoort wel eens van schade aan bomen door urine. Maar het is een feit dat tuinders al sinds eeuwen het vloeibare goud gebruikt hebben. Wanneer het op de goede manier toegepast wordt, kunnen planten ervan profiteren. De Duitse onderzoekster Margriet Samwell gebruikt verdunde urine al jaren om haar fruitbomen te bemesten. Volgens haar zijn haar bomen sindsdien gezonder en leveren zij meer en smakelijker fruit.
Welke stoffen zitten in urine?
Urine bevat 85 % van de stikstof, kalium en 50% van de fosfor die het menselijke lichaam uitscheidt.
Verse urine is zo goed als geurloos. Als hij langere tijd staat, ontwikkelt zich door de verandering in ammoniak een scherpe geur. Voor het gebruik in de eigen tuin, balkon of kamerplanten zou men alleen verse, verdunde urine moeten gebruiken.
Het gebruik van urine als meststof voor planten
wordt al sinds 25 jaar onderzocht. Dat gebeurt vooral in de VS. Vanuit het wetenschappelijke werk is intussen een burgerbeweging ontstaan, een coöperatie uit agrariërs en volkstuinders.
In een klein boek, dat door onderzoekers in Californië geschreven werd, noemt men urine ´liquid gold´, vloeibaar goud. Er wordt bericht over ervaringen met
het gebruik van urine – vooral in de Scandinavische landen. In Zweden is men hiermee al bijzonder ver. Daar weet men: bemesten met urine is net zo effectief als mest op basis van mineralen; het milieu wordt ontzien omdat de urine niet meer in het riool belandt. Sinds de jaren 90 bestaat iets dergelijks ook in Duitse wijken, bijv. in Bielefeld. In Nederland wordt op verschillende plaatsen het zogenaamde composttoilet gebruikt, bijv. in het gebouw van de Kleine Aarde in Boxtel.
Vroeger gebruik van urine
In de literatuur wordt weinig aandacht besteed aan het gebruik van verse urine. Er wordt wel op gewezen dat de gezondheidsrisico´s minimaal zijn. Dat het gebruiken van urine als meststof niet gevaarlijk is, wordt nog eens extra onderschreven door het feit dat men het vroeger op veel andere manieren gebruikte: o.a. voor de was, als mondwater en als geneesmiddel.
Opvallend is de wijze waarop sommige Inuit-stammen de urine gebruikten. Aan het eind van de vorige eeuw, ging na elke maaltijd een pan rond. Zij die ´moesten´ konden hierin plassen en in dit warme water werd de afwas gedaan. Verder diende een plukje gras, gedoopt in de pies, als servet!
In Duitsland heeft de journaliste Carmen Thomas een onderzoek gedaan naar het gebruik van urine door mensen om de eigen gezondheid op peil te houden en om huidproblemen te behandelen. In haar boek Urin, ein besonderer Saft geeft zij veel voorbeelden van mensen die profijt hadden van het drinken van hun eigen urine.
Waarop moet je letten als je urine verzamelt en in je tuin gebruikt?
Urine kan ziektekiemen bevatten. Daarom wordt hij in Zweden 6 maanden lang in onderaardse tanks bewaard. Daarna zijn de kiemen afgestorven. Wie allopatische medicamenten neemt, zou urine niet voor de tuin moeten gebruiken. Dat geldt ook voor het gebruik van de anticonceptiepil. In onze landbouwproducten willen we namelijk geen hormonen.
Belangrijk!
Om te voorkomen dat planten te veel zout ontvangen, zou urine nooit onverdund gebruikt mogen worden. Je moet altijd 1 deel urine vermengen met 4 delen water. Hiermee kan probleemloos bemest worden.
Je moet ook met het weer rekening houden. Bij intensief zonneschijn, sterke wind en regen zou je niet moeten bemesten. Dat geldt trouwens voor iedere vorm van bemesting.
Waar wordt urinebemesting onderzocht?
In Zweden, Zwitserland, Duitsland, China en V.S. houden zich agrarische onderzoekers bezig met dit onderwerp, want het is zonde om waardevolle stoffen zoals stikstof, kalium en fosfor niet verder te gebruiken. Het doel van deze onderzoeken is, om de conventionele en veel te dure afwateringssystemen in moderne, efficiëntere en goedkopere te veranderen.
Bron:
Literatuur: ´liquid Gold: The lore and logic of using urine to grow plants.´ Greenbooks, 2004 ISBN 1903998484 (8,50 Euro)
