Binnen het geslacht Lonicera komt een groot aantal wintergroene soorten voor. In een eerder artikel in de tuinkrant sprak ik reeds over Japanse kamperfoelies. Er zijn er meer, echter ze zijn niet allemaal winterhard in de lage landen. Een aantal interessante en bruikbare soorten zullen we eens van dichtbij bekijken.
Lonicera alseuosmoides
Dit is een tamelijk hooggroeiende, bladhoudende slingerplant met kale, bruinrode twijgen.
De bladeren zijn glimmend donkergroen, langwerpig 9 tot 11 cm lang en naar de top toe geleidelijk toegespitst en lichtgroen aan de onderzijde.
Jonge bladeren diep purperbruin. In de herfst verkleuren de bladeren (meestal) naar een purperen kleur.
De niet geurende bloemen zijn klein, tot 2 cm, twee bijeen, crème tot lichtgeel, en vaak iets purper gestreept.
De vruchten zijn bolvormig, zwart met een purperen waas.
Klik op afbeelding voor een vergrote weergave
Deze soort is afkomstig uit de Chinese provincie Sichuan en werd al in 1908 ingevoerd in Engeland. Vreemd genoeg is deze plant nog steeds heel onbekend hoewel zij tot de mooiste bladhoudende soorten behoort. In zeer strenge winters kan zij wel veel blad verliezen, zij vriest echter zelden dood.
Lonicera giraldii
Eveneens een prachtige bladplant die in Engeland veel gebruikt wordt om in boomstronken te laten groeien. Het is een tamelijk sterk groeiende soort die in de winter meestal meer blad laat vallen dan de vorige. De extra schoonheid van deze plant is dat de bladeren, twijgen en bloemen bruingeel behaard zijn. Door deze beharing heeft de plant een hoge aaibaarheids factor, de bladeren voelen aan als fluweel.
Klik op afbeelding voor een vergrote weergave
De niet geurende bloemen zijn purperrood en de witte meeldraden steken ver uit.
Ze worden gevolgd door donkerpurperrode, bijna zwarte vruchtjes.
Deze soort is inheems in de Chinese provincie Shensi en verlangt bij ons een wat beschutte standplaats. De plant is vernoemd naar de Italiaanse missionaris en plantenverzamelaar Giuseppe Giraldi, die van 1890 tot 1895 in Shensi werkte.
Ook deze plant was in 1908 al in de beroemde Kew Gardens te bewonderen, maar is in onze tuinen weinig te vinden. Een plant die zeker meer aandacht verdient.
Lonicera glabrata
Een matig hoog groeiende slingerplant die in de winter goed haar blad behoudt.
De bladeren zijn langwerpig frisgroen en licht glanzend tot 8 cm lang.
De niet geurende bloemen staan in trossen aan het eind van de twijgen en zijn creméwit of roomgeel, soms iets roodachtig gevlekt. Ze worden gevolgd door talrijke, kleine, zwarte vruchten.
Deze soort is inheems in de Himalaya en sinds 1824 al in cultuur.
Lonicera henryi
Uit deze groep de bekendste soort waar er elk jaar duizenden van gekweekt worden. Echter het is, naar mijn idee, de minst mooie. Ze houdt in de winter wel goed haar bladeren vast, maar de bloemen zijn minder dan van voorgenoemde soorten.
De bladeren zijn minder leerachtig dan de andere soorten, groen, maar niet zo glanzend.
De bloemen die tot 2 cm groot zijn, geuren niet en zijn meestal wat paarsachtig. De kleur is sterk afhankelijk van de temperatuur. Hoe kouder het is, des te paarser zijn de bloemen.
Klik op afbeelding voor een vergrote weergave
In een warme zomer zijn ze creméachtig, vaak wat purper of paars gestreept of gevlekt aan de buitenzijde. De bolronde vruchten zijn blauwzwart.
De plant is inheems in een groot deel van China.
Lonicera henryi ´Copper Beauty´
Deze nieuwe cultivar is nog maar net op de markt. Hij verschilt van de soort door de veel dikkere, glimmend donkergroene bladeren.
De bloemen zijn geelachtig, en bij kouder weer roodachtig aan de buitenzijde. De jonge bladeren zijn prachtig koperkleurig rood, vandaar de naam. In de herfst verkleuren de bladeren ook vaak naar een paarsrode kleur.
De plant blijft haar blad goed behouden in de winter.
Ook deze plant verdient zeker meer aandacht!
Klik op afbeelding voor een vergrote weergave
Meer informatie kunt u vinden op de website van de Nederlandse Plantencollectie Lonicera
Bron: W.J. Bean, Trees & Shrubs hardy in the British Isles 8th ed. vol. 2 1989
